Rozdział 26: Chodzi o Justina

Kathe POV' 

TRZY DNI PÓŹNIEJ

Byłam właśnie w trakcje sprzątania w domu, bo przyznał był już trochę syf.

Justin pojechał wkurzony i to bardzo wkurzony gdzieś na jakieś wzgórze i z tego co zdążyłam się zorientować wiem że są tam jakieś magazyny.

Nie było go już od jakiś 3 godzin a na zegarku właśnie dochodziła 18.

Usiadłam na kanapie, kiedy stwierdziłam, że dom jest wystarczająco posprzątany.

Wyjęłam z kieszeni telefon i wybrałam numer przyjaciółki.

Jeden sygnał...Drugi...Trzeci

-Wow! Ty żyjesz!-przywitała mnie Nicol

-Tak żyje. Mi też miło Cię słyszeć.

-Już myślałam, że o mnie zapomniałaś.-zaśmiała się

-O tobie nie da rady zapomnieć.-również się zaśmiałam

-Co robisz?

-Siedzę i nudzę się. A ty?

-Też. Rodzice w pracy i nie mam co robić.

-Zgaduje że Matt pojechać coś załatwić.-mruknęłam

-Dokładnie. Ej! A może wpadnę do Ciebie?

-Jasne, czemu nie.-uśmiechnęłam się do telefonu, wdzięczna że nie będę sama.

-Będę za... 10 minut?

-Okay. Do zobaczenia.-rozłączyłam się i sięgnęłam po pilot, żeby jakoś przeczekać te 10 minut.

Po paru minutach, usłyszałam pukanie do drzwi.

Podniosłam się z kanapy i podeszłam do nich aby je otworzyć.

-Cześć.-przywitała się i uśmiechnęła.

-Cześć.-odpowiedziałam i wpuściłam ją do środka.-Chcesz coś do picia?

-Nie dzięki. Dlaczego się nie odzywałaś?-zapytała i usiadła na kanapie a ja obok niej.

Wzruszyłam ramionami.

-Kateee...-zaczęła

-No dobra. Rodzice wyjechali, no i tak jakby Justin zamieszkał tu na tydzień. I.... wyleciało mi z głowy.-uśmiechnęłam się do niej lekko.

-I wszystko jasne.-uśmiechnęła się szeroko.

Pokręciłam głową i wlepiłam wzrok w telewizje.

-Jesteś beznadziejnie zakochana w swoim chłopaku.-wskazała na mnie palcem i zaśmiała się.

-A ty może nie?-podniosłam brwi do góry.

-Racja.-zachichotała.-Oby dwie jesteśmy beznadziejnie zakochane w swoich chłopakach.

Byłyśmy w trakcie oglądania jakieś komedi kiedy mój telefon zaczął dzwonić.

Sięgnęłam po telefon i zmarszczyłam brwi kiedy na wyświetlaczu zobaczyłam "RYAN"

-Kto?-zapytała Nicol

-Ryan.-wzruszyłam ramionami i przejechałam palcem po zielonej słuchawce i przystawiłam telefon do ucha.

-Kathe...-usłyszałam cichy głos Ryana po drugiej stronie i dało się w nim wyczuć coś dziwnego.

-Co się stało?-zapytałam a w mojej głowie od razu pojawiły się najgorsze myśli.

Pokręciłam głową starając się je odepchnąć.

-Chodzi o Justina.-powiedział a ja przełknęłam ślinę.

-Mów.-ponagliłam

-Został postrzelony. Główny szpital. Proszę przyjedz.

Moje serce zamarło a telefon wysunął się z rąk uderzając z hukiem o podłogę.

Z moich oczu zaczęły uparcie płynąć łzy.

-Hej. Co się stało?-zapytała Nicol

Szybko podniosłam się z kanapy, zabierając z podłogi telefon i ruszyłam w kierunku drzwi.

-Musimy je-jechać. Już.-załkałam i odtworzyłam drzwi, zgaszając światła.

Nicol wyszła posłusznie z domu i zaczęła dopytywać co się dzieje, ale ja byłam skupiona na zamykaniu drzwi, ponieważ ręce trzęsły mi się tak bardzo, że nie mogłam ich zamknąć a rozmazany obraz przed oczyma w niczym nie pomagał.

-Daj.-Nicol wyrwała mi klucze w ręki i zamknęła za mnie drzwi.-Mów co się dzieje, do jasnej cholery!-obróciła się w moją stronę.

-Ju-Ju..stin. Po-postrzelili go. Jest w głó-głównym sz-sz-szpitalu.-szlochałam

-O Mój Boże.-Nicol zakryła dłonią usta i mocno mnie przytuliła. - Wszystko będzie dobrze. Chodź.-złapała mnie za rękę.

Wsiadłam do jej samochodu i zapiełam pasy, po czym skuliłam się na siedzeniu i zaczęłam płakać jeszcze bardziej.

Proszę Cię Panie Boże, niech nic mu nie jest. Jemu nie może się nic stać.

Szlochałam i pociągałam nosem.

I zdałam sobie nagle sprawę, że nie jestem nikim z jego rodziny.

Nie wpuszczą mnie!
Cholera!

Kiedy moja Babcia była w szpitalu po zawale, pierwsze o co zapytali lekarze to to "Czy są Państwo rodziną?"

-Ni-Nicol d-daj mi t-ten pierści-cionek.-wskazałam ręką na jej prawą dłoń na której znajdował się złoty pierścionek z małym diamencikiem.

Chyba będzie wyglądał na zaręczynowy.

Nicol zmarszczyła brwi, ale nie pytała o nic tylko zdjęła pierścionek i podała mi go nie odrywając wzroku od ulicy.

Wsunełam pierścionek na palec i oparłam się o siedzenie nadal płacząc.

Kiedy tylko zatrzymaliśmy się pod szpitalem. Odpiełam pasy i nie patrząc na nic wyprułam z samochodu prosto w kierunku wejścia głównego do szpitala.

Po prawej stronie znajdowała się recepcja.

Podeszłam do kobiety około 40 a ona zmarszczyła brwi.

Tak zdaje sobie spawę, że wyglądam jak potwór z rozmazanym makijażem, mokrymi policzkami i czerwonymi oczami.

Wciągnełam powietrze starając się uspokoić chociaż w najminiejszym stopniu i nie za jąkać kiedy będę mówiła do kobiety.

-Gdzie leży Ju-Justin Bieber?-zapłakałam

-A Pani to?-podniosła do góry lewą brew

-Na-narzeczona.-poniosłam do góry dłoń na której znajdował się pierścionek.

Kobieta kiwneła głową i zaczęła wstukiwać coś w komputer.

Obok mnie pojawiła się Nicol.

-Pan Bieber jest w trakcie operacji. Ale proszę jechać na 7 pięto, powinien być przeniesiony na oddział Intensywnej Terapij.

Skinełam głową i zaczełam się trząść jeszcze bardziej na słowa 'Intensywna Terapia, Operacja'.

Ruszyłam w kierunku windy i nacisnęłam przycisk ją przywołujący.

Szybciej.

Winda otworzyła się i wsiedliśmy do niej.

Nicol wcisnęła nr. 7 i winda ruszyła do góry.

Oparłam się o metalową ścianę, a łzy nadal płynęły z moich oczu.

Kiedy winda się zatrzymała wyszłam z niej bez słowa i ruszyłam do chłopaków siedzących przed wejściem na oddział.

-C-co się stało?-spojrzałam na nich po kolej.

Ryan z Mattem chodzili w tę i z powrotem. Scott z Lukiem siedzieli zasłaniając dłońmi twarz a Danny opierał głowę o ścianę za sobą, a obok niego siedziała Lilly od czasu do czasu wycierając łzy.

Kiedy tylko mnie zobaczyła szybko wstała i mocno mnie przytuliła.

Odwzajemniłam uścisk i zaczęłam płakać.

Kiedy dziewczyna się odsunęła spojrzałam wyczekująco na chłopaków.

-Zadzwoniliśmy do Justina, bo ci Idioci wysadzili nam kolejny magazyn. Spodkaliśmy się wszyscy na miejscu i zaczęliśmy oglądać czy nie zostawili po sobie jakiś śladów. Już po raz drugi wysadzają nam pusty magazyn, a oni nie mają o tym zielonego pojęcia. Justin poszedł sprawdzić tyły. Nagle nas od przodu otoczył gang z którym mamy problem.Usłyszeliśmy strzały z tyłu i wyjęliśmy swoją broń starając się bronić przed tymi którzy nas otoczyli i żeby sprawdzić co dzieje się z tyłu. Tamci nagle zostali zawołani i uciekli. Scott strzelił w ich przywódce i jestem pewny, że dostał kulkę tylko nie mam pojęcia gdzie. Kiedy pobiegliśmy na tyły...-zaciął się Ryan a ja zaczęłam płakać jeszcze bardziej.-Justin leżał na ziemi w kałuży krwi i głową na betonie. Zadzwoniliśmy po pogotowie bo nie nielismy innego wyjścia. Przyjechali zabrali go, i resztę już sama wiesz. Na dodatek nie chcą nam nic powiedzieć, bo nie jesteśmy z rodziny, i nawet nie powinno nas tu być.-przetarł twarz dłońmi.

Nicol przytuliła mnie mocno i pocierała plecy starając się jakoś uspokoić.

Kiedy zauważyłam wychodzącego lekarza z drugiego końca oddziału, bez zastanowienia ruszyłam w jego stronę.

-Prze-przepraszam. Pan operował Ju-Justina Bieb-ebera?-zapytałam

-A pani jest kimś z rodziny?-zapytał

Wiedziałam!

-Na-narzeczona. Co z ni-nim?-zaszlochałam i podniosłam dłoń z pierścionkiem do góry.

Mężczyzna spojrzał na mnie nie pewnie, westchnął i zaczął mówić.

-Pan Bieber został postrzelony. Kula cudem ominęła serce. Największy problem mieliśmy z jej wyciągnięciem. Dodatkowo Pan Bieber podczas upadku uderzył się w głowę, i powstał wstrząs mózgu. Pacjent jest w czasie śpiączki i nie wiadomo ile czasu zajmie mu wybudzenie się. Stracił dużo krwi i jest bardzo słaby, więc wszystko zależy od najbliższych 24 godzin. Przepraszam Panią bardzo, ale muszę przygotować się do drugiej operacji.-lekarz uśmiechnął się lekko do mnie a ja stałam jak słup.

-Mo-mogę go zobaczyć?

-Muszą przywieść go z sali operacyjnej, ale myślę że nie będzie z tym problemu. I proszę, tylko jedna osoba. Sala 79.-powiedział i oddalił się.

Oparłam się o ścianę i zjechałam po niej i zaczęłam płakać, naprawdę płakać. Wyć.

Wstrząs Mózgu, Śpiączka, Utrata Krwi, Cudem Ominiecie Serca.

Przy moim boku znalazła się Lilly.

-Ciiii- złapała mnie za rękę i pomogła wstać.-Chodź.-pocierała uspokajająco moje plecy, ale to nic nie pomagało. Szłam przed siebie, kompletnie roztrzęsiona.

-Kurwa! Co się stało?-zapytał Scott i wstał z krzesła kiedy tylko mnie zobaczył.

Lilly posadziła mnie na krześle zwolnionym przez Scotta i uklękła przede mną pocierając moje uda i kolana.

Podniosłam głowę i zauważyłam paru obcych chłopaków.

Jeśli na sali nie leżał by Justin prawdo podobnie byłabym ciekawa kim są, ale teraz mam to w dupie.

-Co się stało?-tym razem zapytał Matt

Wytarłam ręką policzki, ale po chwili znowu stały się kompletnie mokre.

-Kto to?-zapytał jakiś chłopak, Luka.

-Jego dziewczyna.-odpowiedział

-Bieber, ma dziewczynę?

Spojrzałam na chłopaka a w tym czasie inny posyłam mu mordercze spojrzenie.

-Wyliże się. -powiedział inny chłopak i uśmiechnął się pokrzepiająco.

Nie jestem w stanie wydusić z siebie nawet słowa.

-Kathe, musisz zacząć się komunikować. Co jest Justinowi?-zapytała Nicol i ukucnęła obok Lilly.

-Ku-kula cudem o-omineła se-serce, ma wstrząs móz-mózgu, jest w śpią-piądce i stacił dużo krwi. 24 go-godziny o wszystkim za-zade-c-cydują..-jąkałam się i szlochałam.

-Ja pierdole.-jęknął Matt i pociągnął za końcówki włosów.

-Pomożemy wam dorwać tych skurwieli.-odezwał się nieznany chłopak z lokami.

Zmarszczyłam brwi.

O co tu chodzi?

Spojrzałam na Ryana, chcąc aby mi wyjaśnił o co chodzi.

-Kathe... to są chłopaki, ze starego gangu Justina. The Jokers.

Zamrugałam zaskoczona i spojrzałam na chłopaków.

Justin nigdy o nich nie wspominał.

Muszę do niego iść!

Wstałam z krzesła i ruszyłam w kierunku sali 79.

-Gdzie idziesz?-zawołała za mną Nicol.

-Do Justina.-pod powiedziałam i patrzyłam po kolei na numery sal.

76...77...78...79!

Chciałam już nacisnąć klamkę, ale zatrzymał mnie kobiecy głos.

-Przepraszam, ale żeby tam wejść musi pani mieć fartuch.-kobieta mogła mieć około 55 lat.

Uśmiechnęła się do mnie ciepło.

-Ni-nie mam.

-Proszę chwilkę poczekać.

Po chwili zjawiła się przede mną ta sama pielęgniarka z zielonym fartuchem w rękach.

-Proszę.-podała mi fartuch i uśmiechnęła się po czym odeszła.

Założyłam szybko materiał i weszłam do środka.

Zamknęłam drzwi i stanęłam jak wryta.

Justin leżał na dużym białym łóżku podłączony do różnych kabli a te do maszyn.

Miał na sobie szarą piżamę i był cały blady.

Podeszłam do niego po woli i usiadłam na krześle.

Schowałam twarz w dłoniach i zaczęłam płakać.

Otarłam policzki i złapałam dłoń Justina.

Nie była taka ciepła jak zawsze, ale niebyła też zimna.

-Mu-musisz do mnie wró-wrócić, nie poradzę s-sobie bez ci-ciebie. Jesteś dla m-mnie ch-cholernie ważny.

Jego klatka piersiowa podnosiła się po woli w górę i w dół, a powietrze przecinały dźwięki maszyny informujące o pracy serca Justina.

Oparłam się o krzesło i zaczęłam płakać nie puszczając jego dłoni.

______________________________________
Rozdział miał pojawić się wczoraj lub w piątek, ale byłam na wycieczce i wróciłam dopiero wczoraj.
Justin został postrzelony :o

Pamiętajcie, że to od was zależy w dużej mierze kiedy pojawi się rozdział. Czym więcej komentarzy, tym szybciej rozdział!
Wkrótce zacznę pisać PROLOG drugiego opowiadania. xd
Powtórzy się w nim jeden wątek z tego opowiadania, ale dowiecie się wkrótce. xd
POZDRAWIAM X
Kontakt: ASK.FM : @allyoursbabyx
TWITTER: @allyoursbabyx

CZYTASZ = KOMENTUJESZ ! ! !