Rozdział 40: Tak będzie najlepiej!

Kathe POV' 

Obudziłam się rano i uśmiechnęłam lekko kiedy zobaczyłam szatyna leżącego obok mnie.

Obróciłam się na plecy i wpatrywałam w sufit.

Zmarszczyłam brwi, kiedy coś mi się przypomniało.

Jestem pewna, że nie było mnie w domu więcej niż 24 godziny, a rodzice nie siedzieli w domu, czekając na mnie jak to w zwyczaju mieli kiedy nie zjawiałam się na noc w domu i nie było ze mną kontaktu, no chyba że powiedziałam gdzie jestem wtedy zajmowali się swoją pracą.

Ale przecież nie dzwoniłam do nich.

Dziwne.

-Czemu nie śpisz?-usłyszałam cichy zachrypnięty głos obok swojego ucha.

Obróciłam głowę w jego stronę i wzruszyłam lekko ramionami.

- Zastanawiam się dlaczego rodziców nie ma w domu.

-Kazałem Zadzwonić do nich Nicol. Myślą, że byłaś u niej ale zasnęłaś, a ona nie chciała cię budzić, tylko do nich zadzwoniła, że zostaniesz u niej.

-Och....Uwierzyli?-zapytałam

-Jak widać.-uśmiechnął się lekko.

-Dziękuje.-mruknęłam

-Daj spokój to Nicol powinnaś podziękować.-mruknął

-Nie chodzi o to.-westchnęłam

-A o co?-zapytał marszcząc brwi.

-No wiesz... za to, że mnie stamtąd wyciągnąłeś.

-Chyba nie myślisz, że pozwoliłbym abyś tam została?-zmrużył lekko oczy.

-Masz racje.-mruknęłam i przytuliłam się do niego.

-Jak się czujesz?-zapytał

-Lepiej, nie boli tak jak wczoraj.-odpowiedziałam

-Niech ja tylko dorwę tego skurwiela.-warknął.

-Spokojnie, jest okay.-mruknęłam i przytuliłam się do niego bardziej.

-Nie jest okay Kate. Nawet nie chce sobie wyobrażać co oni mogli z tobą zrobić.-westchnął

-Ale jestem tu, tak?-zapytałam i podniosłam głowę aby na niego spojrzeć.

Chłopak pokiwał lekko głową i uśmiechnął się ale ten uśmiech nie dotarł do jego oczu.

-Pójdę zrobić nam coś na śniadanie.-powiedziałam i podniosłam się z łóżka.

-Ja się tym zajmę. Powinnaś leżeć.-złapał mnie za nadgarstek.

-Naprawdę jest okay. Poradzę sobie.-uśmiechnęłam się lekko i wstałam w łóżka a następnie wyszłam z pokoju kierując do kuchni na dół.

Odczuwałam lekki ból w udzie kiedy schodziłam po schodach, ale dawało się znieść.

Weszłam do kuchni i otworzyłam lodówkę.

Postanowiłam zrobić nam kanapki.

Wyjęłam ser żółty, pomidor, ogórek oraz jakąś wędlinę.

Wyjęłam z szafki masło i posmarowałam nim chleb.

Chciałam schować je z powrotem do szafki, obróciłam się a otwarte półka uderzyła prosto w mój posiniaczony bok.

Syknęłam i skuliłam się chcąc chociaż w małym stopniu złagodzić ból.

-Co się stało?-usłyszałam głos Justina za sobą, ale nawet nie obróciłam się w jego stronę.

Podszedł do mnie szybko i wziął mnie na ręce zanosząc na kanapę w salonie.

-A mówiłem, że lepiej będzie jak ja się tym zajmę.-mruknął

-Jest okay...-mruknęłam i wyprostowałam się siadając na kanapie obok Justina i uważając żeby się przy tym nie skrzywić z powodowo nadal odczuwalnego bólu.

-To moja wina.-westchnął i spuścił głowę

-Hej! Nie mów tak! To nie jest twoja wina.-podniosłam palcami jego podbródek, ale jego wzrok wędrował po całym pokoju, byle by na mnie nie spojrzeć.

-Moja wina, i dobrze o tym wiemy. Gdybym trzymał Cię od siebie z daleka... to nigdy by się nie stało.-powiedział a moja ręka opadła na kolana

-Żałujesz, że mnie poznałeś?-zapytałam cicho nie wierząc w to co przed chwilą usłyszałam.

-Nie! To nie tak! Po prostu... gdybym nie pozwolił Ci się do siebie zbliżyć, to nigdy by się nie stało. Nikt nigdy by cię nie porwał-spojrzał na mnie na chwilę i obrócił głowę w stronę okna.

-Justin, nie mów tak! To nie twoja wina! Stało się jak się stało.

-Nie wiesz, co mówisz!-poniósł się gwałtownie.-Związek ze mną jest niebezpieczny. Będąc ze mną sama siebie narażasz na niebezpieczeństwo. Ludzie chcą mnie złamać, a ty jesteś najlepszym sposobem, aby się do mnie dostali. Tak nie może być!-krzyknął patrząc na mnie, ale z jego spojrzenia nie dało nic się wyczytać.

-Zrywasz ze mną?-zapytałam cicho i wstałam z kanapy a w moich oczach pojawiły się łzy.

-Tak będzie najlepiej, dla nas obojga.-westchnął spuszczając wzrok na podłogę.

-Dla nas obojga?! Dla nas obojga?!-krzyczałam.-Chyba dla Ciebie! Kocham Cię, rozumiesz? Nie możesz mnie zostawić, słyszysz?! Nie możesz!-krzyczałam a łzy płynęły po moich policzkach.

-Przykro mi...-westchnął

-Proszę nie! Justin, nie rób tego!-chwyciłam jego dłoń a on ją wyrwał.

Moje serce, pękło na miliony kawałeczków.

-Musimy ukrywać się przed twoimi rodzicami, bo dobrze wiemy, że nas nie zaakceptują. Muszę, pilnować swoich spraw i uważać aby żaden sukinsyn, który ma jakiś problem do mnie nie dobrał się do Ciebie. Nie możesz być, ze mną! Przeze mnie zawsze będziesz znajdować się w niebezpieczeństwie, a ja nie mogę wszystkiego przewidzieć... Twoje porwanie, jest tutaj idealnym przykładem. Porwali Cię, bo chcieli dostać się do mnie, chcieli się zemścić bo zajebaliśmy im towar, a ty musiałaś przez to cierpieć, a to wszystko dzięki mnie! Tak nie może być do cholery jasnej!-krzyczał a ja stałam płacząc i nie wierząc w to, że właśnie tracę to co jest dla mnie najważniejsze.

-Uratowałeś mnie, nic się nie stało. Poradzimy sobie. Proszę, Kocham Cię.-powtarzałam cicho, nie mogąc pohamować łez.

-Tym razem mi się udało! A co jeśli spóźnił bym się? Pomyślałaś o tym?! Prawdopodobnie nigdy już bym Cię nie zobaczył. Ani ja, ani twoi rodzice! To wszystko może się powtórzyć, a drugi raz mogłoby mi się już nie udać! Będąc ze mną jesteś celem dla nich, i tak zostało by już na zawsze. Siedzę w tym gównie po uszy! Tak będzie najlepiej! Każdy zajmie się swoim życiem. Znajdziesz sobie chłopaka, z którym będziesz żyła długo i szczęśliwie i nie będziesz musiała oglądać się za siebie, kiedy wyjdziesz na ulicę, ze strachem, że ktoś Cię śledzi i w każdej chwili możesz zostać porwana, lub zabita!-pociągnął rękoma za swoje włosy i spojrzał na mnie.

-Ale ja chce Ciebie.

-Żegnaj Kate...-mruknął i tak po prostu wyszedł.

Upadłam na kolana mając w dupie ból nogi, który w tej chwili jest niczym w porównaniu z tym co dzieje się w mojej klatce piersiowej.

Zaniosłam się głośnym płaczem, uderzając pięściami o kanapę.

-Nie możesz mnie zostawić! Kocham Cię!-krzyczałam mając nadzieje, że drzwi otworzą się z powrotem a on wróci, ale nic z tych rzeczy się nie stało.

Podniosłam się z ziemi i skierowałam się do swojego pokoju potykając się parę razy na schodach przez rozmazany obraz.

Weszłam do pokoju i rzuciłam się na łóżko, płacząc i krzycząc w poduszkę.

Wiedziałam, w co się pakuje od początku, kiedy zaczęłam się z nim spotykać.

Kocham Go!

A jeśli on odszedł, to tak jakby zabrał ze sobą całe światło, większą cześć mnie.

Bez niego nie istnieje.

Co to za życie, w ciągłych ciemnościach?

Bo bez niego moje życie właśnie takie będzie!

Moje serce zostało w salonie, pęknięte na tysiące malutkich kawałeczków i podeptane, przez stado słoni.

Nigdy, nie myślałam, że zakocham się w kimś tak bardzo, że będę w stanie oddać za niego życie, a jednak.

To wszystko się stało.

Chwyciłam telefon z komody i wybrałam numer przyjaciółki.

Jeśli teraz z kimś nie pogadam, nawet przez chwilę, myślę że mogę sobie coś zrobić.

W sumie, to nie jest głupi pomysł, prawda?

Bo po co żyć, skoro i tak straciłeś już najważniejszą część swojego życia, drugą połówkę siebie.

Wybrałam numer Nicol i przyłożyłam telefon do ucha.

-Kathe, nareszcie się odezwałaś! Nie masz pojęcia jak się martwiłam! Dlaczego do cholery nikt do mnie nie zadzwonił? Ani Bieber, ani ty!-krzyczy Nicol a ja mam ochotę jeszcze bardziej się rozpłakać.

-Mo-możesz przyj-jechać, proszę.-mówię, cicho łkając

-Kathe, ty płaczesz? Co się stało, skarbie?-pyta a jej głos od razu się uspokaja i zmienia w zatroskany.

-Proszę, przyj-jedz.-powtarzam

-Już, pędzę. Za chwilę będę.-mówi i rozłącza się a ja rzucam telefon obok siebie, ciągle płacząc w poduszkę.

Po nie mam pojęcia ilu minutach do pokoju wpada, wystraszona Nicol.

-Co się stało, skarbie?-pyta i siada na łóżku obok mnie i pociera moje plecy.

-On...on mnie....zostawił.-mówię w poduszkę i wybucham kolejną falą płaczu.

-Kto? Justin?-pyta a ja jedynie w odpowiedzi kiwam głową.-Uspokój się i powiedz co się stało.-mówi cicho.

Podnoszę po woli głowę z nad poduszki i ocieram ręką policzki ale te już po sekundzie robią się z powrotem mokre.

-Po-powiedział że będzie le-lepiej jeśli się roz- rozstaniemy. Będąc z...z nim jestem na-narażona na nie-niebezpieczeństwo.-szlocham

-Och skarbie...-mówi Nicol i mocno mnie do siebie przytula.-Pójdę pogadać z Mattem, żeby po mnie później przyjechał, bo to on mnie tutaj przywiózł, dobrze?-pyta a ja kiwam głową.

Wychodzi z pokoju a ja rzucam się z powrotem na poduszkę przemokniętą od płaczu i kontynuuje swoją wcześniejszą czynność.

Po chwili do pokoju wraca Nicol i kładzie się obok mnie i mocno przytula.

Leżymy bez słowa, ja płacze a ona tylko tuli mnie do siebie.

Tego potrzebuje, a nie jakiś słów pocieszenia typu "Wszystko będzie dobrze" bo ja wiem, że nie będzie!

 _______________________________________________________

Przepraszam za opóźnienie z rozdziałem, ale nie miałam sił żeby cokolwiek napisać. 

Mam nadzieje, że nie zabijecie mnie za to w jaki sposób zakończyłam rozdział.

Coraz szybciej zbliżamy się do 100 tysięcy wyświetleń. 

Jesteście niesamowici! :) 
Możecie również opisywać na twitterze jak podoba wam się rozdział lub jakie macie odczucia co do niego wystarczy wpisać hastag #allyoursbabyff
 

Do Następnego! x

 

 DRUGIE FF: ONE LIFE

KONTAKT!

ASK.FM: @allyoursbabyx

TWITTER: @allyoursbabyx

 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ!