Rozdział 45: Wynoście się...

Kathe POV'

Czuje ciepło na twarzy. Otwieram oczy i od razu je zamykam ponieważ światło słoneczne świeci prosto w nie.

No nie znowu to samo! Czy ja kiedyś w końcu nauczę się aby zasłaniać te zasłony?

Przekręcam się na bok uciekając twarzą przed światłem i dopiero teraz otwieram oczy.

Patrze na zegarem na szafce nocnej.

10:16.

Podnoszę się z łóżka i schodzę na dół.

Zatrzymuje się na schodach kiedy w kuchni widzę, chrząkającą się mamę.

Mrugam zaskoczona.

-Cześć... mamo.-mówię i schodzę całkowicie ze schodów.

-Cześć.-uśmiecha sę

-Ty nie w pracy?-pytam

-Zamiast się cieszyć że jestem w domu zawsze się pytasz o pracę. Odnoszę wrażenie jakbyś chciała się mnie pozbyć, za każdym razem kiedy jestem w domu.-wydyma dolną wargę a ja uśmiecham się ponieważ moja mama jest rzadko w nastroju do żartów.

-Nie, jasne że się ciesze! Po prostu... wiesz sama jak rzadko jesteś w domu, więc za każdym razem jestem zaskoczona.-mówię i siadam na stołku obok wyspy kuchennej.

-Okay, rozumiem.-mówi i odwraca się aby wyłączyć gotującą się wodę.

-Będziesz dzisiaj cały dzień w domu?-zapytam

Mama kiwa głową.

-Co chcesz na śniadanie?-pyta i odwraca się z powrotem w moją stronę.

-Cokolwiek.-wzruszam ramionami.

Mama zaczyna wyjmować składniki z lodówki a w tym samym czasie po domu roznosi się dzwonek do drzwi.

-Otworze.-mówię szybko.

Mama patrzy na mnie marszcząc brwi.

-No co?-pytam a dzwonek dzwoni ponownie.

-Jesteś w piżamie.-mówi.

-No to co?-wzruszam ramionami i idę w kierunku drzwi.

Otwieram je a za nimi stoi uśmiechnięta Nicol.

-A ty jeszcze w piżamie?-kręci głową uśmiechając się.

-Mhm.-przytakuje.

-Z tego co wiem Justin niedługo do ciebie wpadnie razem z Mattem więc radzę ci ubierz się.-mówi uśmiechając się a ja gromię ją wzrokiem.

-No co? Tylko nie mów, że się pokłóciłaś z Justinem.-mówi patrząc na mnie bacznie.

Kręcę głową i przykładam palec do jej ust, aby się w końcu zamknęła.

Patrzy na mnie marszcząc brwi.

-Kim jest Justin?-słyszę za sobą głos mamy.

Zamykam powieki i robię głęboki wdech.

Kiedy je otwieram przyjaciółka patrzy na mnie przepraszającym wzrokiem.

-Przepraszam, nie wiedziałam, że twoja mama jest w domu.-mówi cicho a ja kiwam głową.

-Dowiem się w końcu kto to?-mówi surowo mama.

-Za chwilę przyjdę.-mówię do mamy.

Ona tylko kiwa głową i z powrotem wchodzi do kuchni.

-Naprawdę Cię przepraszam.-mówi szczerze Nicol

-Jest okay, i tak miałam zamiar im w końcu o nim powiedzieć. Przecież nie mogę go wiecznie przed nimi ukrywać. Teraz się chociaż od tego nie wywinę.-wzruszam ramionami.

-Dobra, jak chcesz. W razie gdyby coś się działo, pamiętaj jeden telefon i jestem.-oblizuje wargi.

-Okay, dzięki.-przytulam ją i zamykam drzwi.

Robię głęboki wdech i ruszam w kierunku kuchni.

Mama czeka już na mnie z rękami założonymi na biodrach.

-A więc słucham.-mówi ostro.

-Pamiętasz chłopaka którego widziałaś po drugiej stronie ulicy?-zapytałam przygryzając wargę.

-Tego z tatuażami?-pyta a ja kiwam głową.

-Właśnie tego. To jest Justin.-mówię.

Mama patrzy zaskoczona.

-Co on ma z tobą wspólnego?-pyta marszcząc brwi.

-Dużo... Bo wiesz... My jesteśmy Razem.-przyglądam się twarzy mamy, która robi się czerwona a po chwili szczęka zaciska się.

-Że coś ty powiedziała?! Jak to razem?!-wrzeszczy

-Normalnie. Chłopak i dziewczyna, para.-przewracam oczami

-Mówiłam ci że masz się trzymać od tego chłopaka jak najdalej, czego nie zrozumiałaś?! Masz go zostawić!-krzyczy.

Prycham i patrzę na nią mrużąc oczy.

-Chyba sobie żartujesz do cholery!-również krzyczę.

-Słownictwo! Teraz dobrze widać jaki ten chłopak ma na ciebie wpływ! Nigdy nie przeklinałaś!

-Nie przeklinałam przy tobie! A co ty możesz poza tym o tym wiedzieć? Ciągle nie ma cię w domu, więc nie masz bladego pojęcia czy przeklinam czy nie!

-Masz nie spotykać się z tym chłopakiem, bo inaczej porozmawiamy!-ostrzegła mnie palcem.

-I co mi niby zrobicie?! Jestem dorosła! Nie będziecie mówić mi co mam robić i ustawiać moje życie! Praktycznie w ogóle, się mną nie interesujecie, wiecznie tylko praca i praca! Nie masz prawa mówić mi co mam robić!-krzyczę

Czuje pieczenie na policzku, przykładam tam dłoń i patrzę na mamę starając się zrozumieć co się właśnie stało.

Uderzyła mnie! Cholera, ona naprawdę to zrobiła!

Cofam się dwa kroki do tyłu.

-Kate, jaa...-mówi ale nie kończy ponieważ wbiegam po schodach do swojego pokoju. Zamykam drzwi na klucz.

Mama chwilę później stoi za drzwiami i prosi abym otworzyła.

-Przepraszam. Widzisz, to wszystko przez tego chłopaka.-wali w drzwi a ja cała się spinam.

Szybko wciągam spodnie i bluzę na ciało i chowam do kieszeni telefon.

Otwieram drzwi i staję twarzą w twarz z mamą.

-To ty mnie uderzyłaś, nie on! Nigdy nie podniósł na mnie ręki, w porównaniu do Ciebie! Nie masz prawa zwalać na niego winy, ponieważ ty ją ponosić całkowicie!-krzyczę i przeciskam się obok niej.

Zbiegam na dół.

Zakładam przy drzwiach swoje Air Forcy i już mam łapać za klamkę kiedy słyszę głos mamy.

-Nie wasz się wychodzić.

-Za późno.-mówię i wybiegam z domu trzaskając drzwiami.

Kilka łez spływa po moich policzkach.

Przebiegam przez ulicę i podchodzę do drzwi chłopaka.

Pukam kilka razy, ale nikt mi nie otwiera.

Łzy nie przestają płynąc.

Naprawdę nie wierze, że mnie uderzyła!

Wyciągam z kieszeni telefon i ruszam w kierunku domu Matta.

Na telefonie szukam numeru Justina klikam na niego i przykładam telefon do ucha.

Jeden sygnał...Drugi....

-Kathe?-pyta a ja szlocham- Skarbie co się dzieje?

-Justin...muszę się z tobą spotkać... Gdzie jesteś?-pytam szlochając a łzy płyną po piekącym policzku.

-Nie, ja po Ciebie przyjadę. Gdzie jesteś?-pyta a po jego głosie można poznać, że się martwi.

-Idę w kierunku domu Matta. Jestem kilka domów za naszymi.-odpowiadam.

-Zaraz po Ciebie będę.-mówi a w tle słyszę odgłos odpalanego samochodu.-Powiedz mi co się stało.

-Po-powiedziałam mamie...-szlocham

-Kochanie, nie płacz. Co jej powiedziałaś?

-Że...że jesteśmy razem. Nie przyjęła tego naj...najlepiej.-wciągam powietrze do płuc starając się uspokoić.

-Zaraz będę. Jeszcze chwilka.

-Dobrze.-mówię i rozłączam się.

Opuszczam głowę i idę przed siebie wpatrując się w chodnik i trzymając za piekący policzek.

Chwilę później słyszę gwałtowne hamowanie samochodu obok mnie.

Podnoszę głowę i w tym samym momencie z samochodu wysiada Justin.

Bez zastanowienia przytulam się do niego mocno, co odwzajemnia i całuje mnie w głowę a ja uspokajam się powoli.

Odsuwam się od niego lekko a on przypatruje mi się dokładnie.

Kładzie dłoń na moim policzku i głaszcze go delikatnie.

-Co ci się stało?-pyta a ja spuszczam wzrok na jego buty.

-Skarbie, powiedz.-ponagla i łapie mój podbródek pomiędzy dwa palce i delikatnie podnosi go do góry.

-Mama.-mówię tytułem wyjaśnienia i widzę jak jego szczęka zaciska się.

-Uderzyła Cię?-pyta ostro a ja kiwam głową.

Wzdycha z mocno zaciśniętą szczęką, całuje mnie lekko w policzek i prowadzi w kierunku drzwi pasażera.

Otwiera je i pomaga mi wsiąść. Zamyka je za mną a sam chwilę później siada na miejscu kierowcy.

Wpatruję się w szybę przed sobą i patrze zaskoczona na Justina kiedy widzę, że jedzie w kierunku naszych domów.

-Co robisz?-pytam

-Nie pozwolę aby ktoś cię bił, nawet jeśli to jest twoja matka.-mówi i zatrzymuje się przed moim domem.

Wysiada z auta i idzie w kierunku drzwi frontowym.

Moje oczy wychodzą z orbit, kiedy zauważam że na podjeździe stoi samochód ojca i wiem, że Justin chce wejść do środka.

-Justin, nie!-krzyczę i wybiegam za nim z samochodu.

-Kate, i tak tam wejdę, więc albo zrobisz to ze mną albo zrobię to sam.-syczy i odwraca się w moją stronę.

Wzdycham.

-Poczekaj idę z tobą!-krzyczę.

Chłopak zatrzymuję się i czeka aż do niego dołączę.

Podchodzę do niego i łapę go za dłoń.

Robię parę kroków do przodu i otwieram drzwi.

W salonie natychmiastowo pojawiają się rodzice.

Patrzą raz na mnie raz na Justina.

-Nie wieże! Po co go tu przyprowadziłaś.-warczy tata

-Bo mogę...-wzdycham

-Jeśli masz zamiar nadal być z tym kryminalistą to możesz od razu się wyprowadzić. Nie potrzebujemy aby ludzie wytykali nas palcami.

-Nie nazywaj go tak!-krzyczę

-Nie podnoś na mnie głosu, smarkulo! Jesteś w moim domu!-wrzeszczy Ojciec.

Czyje jak Justin ściska moją dłoń i przyciąga mnie bliżej siebie.

-Dałaś mu już dupy? Nie wierze! Wychowałem córkę na dziwkę!-prycha

Patrze na niego nie wierząc że właśnie to powiedział.

Matka stoi obok niego mrużąc na mnie i Justina oczy.

Justin szybko puścił moją dłoń i podszedł do taty łapiąc go za szyje.

-Coś ty kurwa właśnie powiedział?-wysyczał Justin ściskając jeszcze mocniej jego szyje.

-Justin nie! Zostaw go!-złapałam go za ramiona i pociągnęłam w moją stronę.

Odsunął się ale nie spuszczał z niego wzroku.

-Nie warto.-powiedziałam a łzy zaczęły spływać po moich policzkach od nowa.

-Wynoście się z mojego domu!-woła ojciec odciągając mamę do tyłu.

-Nie ma sprawy...-mówię pod nosem i ciągnę Justina po schodach do swojego pokoju.

Wyjmuje z szafy walizkę i zaczynam się pakować.

-Gdzie się zatrzymasz?-pyta Justin, pomagając mi wkładać parę ciuchów do walizki.

-Nie wiem. Może Nicol przenocuje mnie u siebie parę nocy a później czegoś poszukam.-wzruszyłam ramionami.

-Nie ma mowy, zostajesz u mnie.

Prostuje się i patrzę na niego.

-Mogę?-pytam woląc się upewnić w razie gdybym coś źle usłyszała.

-Jasne, że tak, skarbie. Kocham Cię i nie pozwolę abyś się szwendała w poszukiwaniu dachy nad głową.-pocałowałam mnie w głowę i mocno przytulił.

-Też Cię kocham.-odpowiedziałam i zabrałam się za pakowanie.

_____________________________________

Kto się spodziewał takiego obrotu spraw? 

KONTAKT:

ASK.FM : @allyoursbabyx

TWITTER : @allyoursbabyx

Hashtag na TWITTERZE #allyoursbabyff

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ !